"Mama hoor jij ook die piep"
Geplaatst: 03 Nov 2015, 17:16
Mijn verhaal begint 23 jaar terug. Zelf ben ik 26 en heb als kind al tinnitus opgelopen.
De oorzaak was het luide geluid van de tv dat ik zelf te hard had gezet. Als kind weet je soms niet wat je doet.
Na de gebeurtenis heb ik de meest pijnlijke oorpijn gehad. Niet de standaard oorpijn die je wel eens kan krijgen van een oorontsteking, veel erger.
Daarna weet ik dat ik elke keer aan mijn mama vroeg van, he hoor je die piep ook? Waarop zij antwoordde van 'nee, welke piep, ik hoor niets piepen'.
Dus na 100 keren dezelfde vraag te stellen, heb ik het maar opgegeven.
Geluiden van die oude bak tv's kan ik nog altijd niet aanhoren, dat vreselijk gepiep. Of ik hoor meteen als er andere elektronische apparaten aan staan.
Omdat ik er in feite mee ben opgegroeid en pas later te weten ben gekomen hoe die piep noemt, heb ik er door de jaren heen niet veel last van gehad (zover ik weet).
Ik weet wel dat het mijn persoonlijkheid gevormd heeft als kind. Ik was veel stiller en introverter.
Op café gaan of in een drukke ruimte zitten is nog steeds moeilijk. Ik versta niemand. Meestal zeg ik dan: herhaal het nog eens want ik ben sociaal doof
.
Nu op mijn 26ste heb ik het leren omarmen. Ik laat die piep mijn leven niet meer beïnvloeden. Natuurlijk hoor ik deze piep constant, maar als er afleiding is of andere geluiden, dan "verdwijnt" het.
Door zelf oordoppen te dragen zet ik andere mensen aan om het ook te doen. Ik draag ze al sinds mijn 16e en heb mij nooit iets aangetrokken van andere mensen.
Dit zijn mijn oren en ik zorg dat ze niet nog slechter worden, no matter hoeveel rare blikken ik toen kreeg.
De beste tip die ik kan geven is, geef het de aandacht dat het verdient.
Als je geen aandacht eraan geeft, bestaat het niet. Probeer zoveel mogelijk je aandacht aan andere dingen te geven.
's Avonds in bed, probeer aan andere dingen te denken of zet zachte muziek op.
Het zal nooit weggaan, maar je kan er je wel (in de mate van t mogelijke) aan aanpassen en er proberen positief naar te 'luisteren'.
De oorzaak was het luide geluid van de tv dat ik zelf te hard had gezet. Als kind weet je soms niet wat je doet.
Na de gebeurtenis heb ik de meest pijnlijke oorpijn gehad. Niet de standaard oorpijn die je wel eens kan krijgen van een oorontsteking, veel erger.
Daarna weet ik dat ik elke keer aan mijn mama vroeg van, he hoor je die piep ook? Waarop zij antwoordde van 'nee, welke piep, ik hoor niets piepen'.
Dus na 100 keren dezelfde vraag te stellen, heb ik het maar opgegeven.
Geluiden van die oude bak tv's kan ik nog altijd niet aanhoren, dat vreselijk gepiep. Of ik hoor meteen als er andere elektronische apparaten aan staan.
Omdat ik er in feite mee ben opgegroeid en pas later te weten ben gekomen hoe die piep noemt, heb ik er door de jaren heen niet veel last van gehad (zover ik weet).
Ik weet wel dat het mijn persoonlijkheid gevormd heeft als kind. Ik was veel stiller en introverter.
Op café gaan of in een drukke ruimte zitten is nog steeds moeilijk. Ik versta niemand. Meestal zeg ik dan: herhaal het nog eens want ik ben sociaal doof
.Nu op mijn 26ste heb ik het leren omarmen. Ik laat die piep mijn leven niet meer beïnvloeden. Natuurlijk hoor ik deze piep constant, maar als er afleiding is of andere geluiden, dan "verdwijnt" het.
Door zelf oordoppen te dragen zet ik andere mensen aan om het ook te doen. Ik draag ze al sinds mijn 16e en heb mij nooit iets aangetrokken van andere mensen.
Dit zijn mijn oren en ik zorg dat ze niet nog slechter worden, no matter hoeveel rare blikken ik toen kreeg.
De beste tip die ik kan geven is, geef het de aandacht dat het verdient.
Als je geen aandacht eraan geeft, bestaat het niet. Probeer zoveel mogelijk je aandacht aan andere dingen te geven.
's Avonds in bed, probeer aan andere dingen te denken of zet zachte muziek op.
Het zal nooit weggaan, maar je kan er je wel (in de mate van t mogelijke) aan aanpassen en er proberen positief naar te 'luisteren'.